7 min leestijd – 

Het zou geen gemakkelijke avond worden. Alle opgebouwde spanning was inmiddels blijvend voelbaar en haar oplettendheid was verdrievoudigd. Tot nu toe slaagde ze erin om het hele diner beproevingen te ontwijken in de vorm van zacht gekookte kwarteleitjes, rauwe tonijn steak en toast met carpaccio. Wijnkenner Tom nam gelukkig al twee keer genoegen met de klassiekers: ’Nee ik ben oké, ik heb nét zelf al bijgeschonken!’ en ‘Rustig joh! Het is pas zeven uur, straks ben ik ladderzat voordat we klaar zijn met eten! Haha’. Diep van binnen draaide haar maag om. En dat was niet alleen omdat ze nu glashard tegen haar beste vriend loog. Thank god by the way dat ze ook dit jaar weer buiten in de tuin aten. De frisse lucht was al meerdere keren haar redding geweest vanavond. Kwam die verschrikkelijke O&N traditie toch nog een keer van pas.

‘I’m telling you Reinier, die auto is echt iets voor jou! Hoe lang heb je deze nu al, dat kan echt niet meer hoor!’ dringt Sem van links aan. ’Joyce wist heus wel waar ze aan begon hoor, c’mon! Dat is toch gewoon bewust in zeven sloten tegenlijk lopen?’ Tettert Caro van de overkant naar rechts naast haar. Vanuit de woonkamer klinkt de TV waarop traditiegetrouw de oudejaarsconference afdraait. De hele tafel was heftig beeldend met elkaar in gesprek, maar het lukte Lot niet om mee te doen aan de gesprekken. Ze staarde naar de kaarsen op tafel en spaarde al haar energie en focus op om geen fouten te maken. Ze mocht echt geen fouten maken. Ze keek even naar Caro die maar niet uitpraat raakte over haar klaarblijkelijk ‘ultra-domme’ collega Joyce. Haar maag draaide nog een keer om.

Zes jaar waren ze het al aan het proberen, Caro en Reiner, om kinderen te krijgen. De hele vriendengroep leefde mee vanaf het moment dat ze er op de natuurlijke manier voor gingen tot en met alle pijnlijke behandelingen, wachttijden, onzekerheden en slecht nieuws berichten. Er leek noch een begin in de vorm van een zwangerschap, noch een einde aan hun wens en doorzettingsvermogen te komen. Hartverscheurend. Lot had best wat reizen gemaakt waarop ze zich in allerlei rituelen stortte om zo beter als mens haar plek in het geheel te begrijpen. Maar hier begreep ze helemaal niks van. Welk klote universum had voor haar als alleenstaande werkloze mama-to-be gekozen en niet een Carolien met dedicated man, knoepert van een huis en een droom van een baan?

De enige geruststelling was dat haar zwangerschap niet hoefde te betekenen dat Caro en Reinier niet alsnog een kind konden krijgen. In de Whatsappgroep liet Caro vier weken terug weten dat ze van start gingen met het adoptieproces. De app ontplofte van enthousiasme en steun. Ergens hoopte Lot dat Caro en Reinier express hadden voorgesteld bij hun thuis O&N te vieren om zo heugelijk nieuws met de vriendengroep te delen op vertrouwde grond. Positieve en negatieve spanning had zich nog nooit eerder zo ziel-vretend gemanifesteerd in Lot als tijdens dit diner.

‘Hey guys. Listen up.’ Reinier staat in de deuropening met een fles champagne in zijn hand. ‘Het is dan wel net voor twaalf uur, maar we willen toch alvast met jullie proosten voordat we elkaar door het vuurwerk niet meer verstaan’. Daar gaan we, dacht Lot. Aan de stemming van de andere tafelgasten te merken was ze niet de enige met opgebouwde spanning en verwachting. Bestek werd zorgeloos op de nog halfvolle borden gekletterd en driftig werden er glazen flutes verspreidt. Terwijl de toast naderde deed Lot een poging haar kansen in te schatten. Alle uitdagingen tot nu toe had ze overwonnen. Maar de gierende hormonen in haar lijf die eerder werden gesust door de koele buitenlucht kregen nu wel de leiding. Met alle macht probeert ze haar trillende handen onder controle te krijgen terwijl ze een glas aanpakt. Godver, godver, Lot, man up!

Dan neemt Reinier het woord. Het valt doodstil. Terwijl ze voorzichtig rond kijkt ziet ze dat iedereen slechts aandacht voor Caro en Reinier heeft. Een meevaller, voor nu. ‘Lieve, lieve vrienden’ begint Reinier zwaarmoedig. ‘Wat een bijzonder en heftig jaar, voor jullie maar ook weer voor ons. Wij, en ik spreek ook namens Caro, zijn echt zo ontzettend dankbaar dat jullie zo intensief en ondersteunend deel wilde zijn van onze kinderwens’. Lot leunt ondertussen zenuwachtig van het ene op het andere been. My god, schiet eens op! Reinier zijn dankbare glimlach vervaagt en richt zijn ogen naar de grond. ‘Waar we hadden gehoopt jullie nu inmiddels mooi adoptie nieuws te mogen geven, heeft het lot helaas iets anders voor ons in gedachte’. In de stilte die volgt begint het bij iedereen zichtbaar te landen dat de toast niet de kant op gaat waar op gehoopt werd. Verbaasde en bezorgde blikken zoeken naar antwoorden bij elkaar en bij Reinier die nog steeds naar de grond kijkt. Lot kijkt met een half oog naar Caro die inmiddels dezelfde ontwijkende tactiek als haar man in heeft gezet. Shit. Dit is foute boel. Dit was niet de bedoeling.

Reinier een grote hap lucht en vervolgt. Een groot stuk geschiedenis van zijn eigen kwakkelende gezondheid komt voorbij. Lot kan maar half luisteren. Ze staat verstijfd aan de grond genageld, blind van angst om bevestigd te krijgen wat ze nu inmiddels allemaal denken. Flarden van het einde komen wel binnen. MS geconstateerd. Adoptie niet meer mogelijk. ‘En dat brengt een definitief einde aan onze kinderwens’, weet Reinier uit te brengen met het laatste beetje lucht dat hij had opgespaard.

Tom, die altijd direct en instinctief vanuit emotie reageert, is nu ook de eerste die actie onderneemt. Hij vliegt op Reinier en Caro af en grijpt ze stevig vast. ‘Jezus man, wat een fukking klotezooi!’ Om de beurt stap nu iedereen dichterbij om hun medeleven te tonen. Lot kan geen kant op. Verlamming door een mix van gedeeld ongeloof en het nog voor de rest van de groep onbekende schuldgevoel. ‘Zullen we proosten? Op vrienden, gezondheid en het leven?’ oppert Reinier die zijn rug recht en keel schraapt. Caro veegt tranen weg terwijl ze geforceerd maar welwillend glimlacht, knikt en ook haar glas opheft. Ruis is het enige dat Lot nu nog hoort. Hele harde ruis. Een flinke por van Tom ontwaakt haar en vlug duwt ze haar glas vooruit. ‘Proost!’ ‘Ja, proost’, ‘Proost lieverds’. Instinctief neemt ze een grote slok. Godver. Wat een chaos.

–

‘Wat doe jij nou?’ Verbouwereerd kijkt Tom haar aan, net terwijl Lot het nog volle glas achter haar wil wegzetten. Kut. Het ging zo goed. ‘Ach. Het gaat toch om het proosten? Sorry, champagne is echt niet mijn ding. Wil jij die van mij opdrinken?’. Als vanzelf pakt Tom het glas aan maar bedenkt zich snel en zet het fel terug op tafel. Lot schrikt. ‘Nee. Het voeren van de hond onder de tafel kon ik nog door de vingers zien, I mean, niet iedereen is fan van tonijn, I get it. Maar nu valt ook ineens het afwijzen van de glazen wijn op zijn plek’. Shit Tom! Lot trekt een moeilijk gezicht, wetende dat hij zijn antwoord al heeft. Fuck fuck fuck. Diepe ademhaling. Ok. Dit valt wellicht nog te redden voordat de rest het door heeft. Ze kijkt Tom indringend aan, maakt haar ogen groot en schudt driftig haar hoofd, in de hoop dat hij de hint opmerkt. Kom op Tom. Je snapt toch ook wel dat dit niet slim is? Laat het gaan. Laat…. het… gaan.

‘Je bent zwanger!’ Proest hij hardop en slaat zijn handen voor zijn mond. Lot kijkt hem boos aan. Godver Tom! Take a fukking hint. Lot gluurt voorzichtig achterom. Ze had niet hoeven kijken want het stilvallen van de stemmen achter hun zegt genoeg. Iedereen heeft dit gehoord. Misselijkheid was al een trouwe gast de afgelopen weken en greep ook dit moment aan om de kop op te steken. Lichamelijk ongemakken komen samen met de emotionele rollercoaster die zich in haar hoofd afspeelt. Ze laat haar handen op de tafel vallen, leunt en laat haar hoofd vallen. ’Lot. Zeg eens iets.’ Klinkt het van Sem achter haar. ‘Ben je echt zwanger?’. Het vervloeken van Tom wisselt in voor totale paniek en angst voor wat er nu gaat gebeuren. Ze voelt haar hart nu overal in haar lijf. Ze moet omdraaien en antwoorden. Maar dan moet ze ook Caro en Reinier onder ogen komen.

Bij het uitspreken van dit nieuws was er geen medeleven. Nu staat de rest van de vrienden aan de grond genageld. Stomverbaasd en onzeker over wat een passende reactie in deze situatie zou moeten zijn. Er was nu geen ontkomen meer aan. Face the music Lot. Als haar ogen die van Caro ontmoeten valt het weer stil. Al die klote stiltes vanavond ook. Ongewenst gedwongen waren Caro en Reinier nu aan zet. Vanuit de woonkamer werd er hoorbaar afgeteld door een feestende meute op een willekeurig plein in Nederland. ’10, 9’.. Niemand telde mee. ‘8, 7, 6’… Caro laat het glas in haar hand los. ‘5, 4’.. Het klapt uit elkaar op de fouten vlonders. ‘2, éééén’ Caro slaakt een kreet. In haar ogen brokkelt het kleine beetje levensmoed na de gefaalde kinderwens volledig af terwijl ze Lot aankijkt. Abrupt draait ze zich om en rent het huis in. ‘Gelukkig nieuwjaaaaar!!’ Klinkt het vanaf de TV. Reinier zijn blik veranderd van ongeloof naar pure woede. Lot kan niet anders dan hulpeloos in het niets staren. Dan draait ook Reinier zich om en rent achter zijn vrouw aan. In de wijk gaat vuurwerk af om het nieuwe jaar feestelijk in te luiden. Ontploffende pijlen klappen in tientallen vormen en kleuren en in de pauzes klinkt het gelach en de ‘oooeh’ en ‘aaah’s’ van de buren. Maar in de tuin is het doodstil en feest al voorbij.