3 min leestijd – 

Het is 23:34. Een doodnormale avond waarop de zwakke staat van mij ruggengraat zich wederom laat kennen en ik dus alweer 25 minuten aan het gezichtsbruinen ben. Zo noemen mijn vriend en ik het turen naar een blauw verlicht schermpje terwijl je in een donkere kamer op bed ligt. ‘Ben je nog lekker aan het gezichtsbruinen schatje?’ De eerste vlagen reacties op de grap van de 538 DJ’s die Maan te gast hadden in de studio verschijnen op mijn scherm. ‘Wat een onsmakelijke actie!’, ‘Dit is toch niet grappig?’ en ‘Echt respectloos naar Maan’.

Het originele audiofragment van het ongelukkige moment durfde ik niet te luisteren. Niet alleen al om het feit dat ik met al die zwangerschapshormonen om werkelijk alles moet janken, maar misschien nog wel meer omdat ik het überhaupt slecht trek om een pijnlijk moment express nog dieper te beleven. Het maakt voor het verkrijgen van een totaalplaatje in dit geval ook niet uit. Het is allemaal erg simpel. Maan kwam (zeer waarschijnlijk enigszins zenuwachtig) haar nieuwe single ten gehore brengen en terwijl ze met haar ogen dicht zich concentreert op de performance kwam er een mannelijke streaker zichzelf even showen. Gevolg? Maan opent haar ogen, schrikt en als reactie komen er tranen. Dat was niet helemaal de bedoeling, zo erkennen ook de DJ’s die er vlug een plaatje ingooien.

Afijn. Erg vervelend allemaal maar het wordt online tenminste goed opgenomen voor Maan. Ik win het ondertussen van de aantrekkingskracht van het scherm en ga enigszins teleurgesteld in medialand rustig slapen. De volgende ochtend heeft het nieuws zich natuurlijkerwijs breder verspreid en zijn het niet meer alleen muziekprofessionals en artiesten die op mijn tijdslijn voorbij komen. Bij het lezen van de nieuwe reacties knapt er nu wel echt iets en ben ik het die schrikt en staat te janken.

‘Wat een overtrokken reactie van Maan’, ‘Het was maar een grapje, waarom gelijk gaan huilen?’ en ’20 jaar en schijnbaar nog nooit een piemel van dichtbij gezien’. Met mijn mond open sta ik aan de grond genageld naar mijn scherm te staren. De overgang van nacht naar dag heeft ons van respectloze actie naar respectloze reactie gebracht. In eerste instantie probeer ik mijn eigen verontwaardiging te temperen maar het duurt niet lang voordat ik wakker word uit de bubbel die ‘ontkenning’ en ‘machtsmisbruik’ heet.

Ook hier hoef ik niet verder te lezen en mijzelf te verdiepen in wat er nu echt speelt. Ook hier is het heel simpel. En dan quote ik graag de scherpe woorden van een vrouw die dit beter kan verwoorden dan ik: ‘Hoe ze reageert is haar recht. Wij kunnen nooit in het hoofd en hart van een ander kijken. Het feit dat ze nog sorry zegt ook spreekt boekdelen over deze machtsverhouding. Ze is slachtoffer van een intimiderende actie waar die gasten gewoon mee weg komen, want da’s lachen en je moet niet zo overdrijven. Dat de meeste comments over haar reactie gaan in plaats van de totaal ongepaste en gedateerde seksuele intimidatie heeft een naam: ‘Victim Shaming’. Laten we in godsnaam met zijn allen wakker worden’. – Laura Jansen.

Het is 08:25 en ik ben klaarwakker. Ik ben boos en teleurgesteld dat het blijkbaar nog steeds nodig is om het op te nemen voor een vrouw die een slechte grap in haar schoot geworpen krijgt. Dat het nodig is om te moeten verduidelijken dat een grap pas een geslaagde grap is als de ontvangende partij dat ook zo beleeft. Dat die ontvanger blijkbaar de druk voelt mee te moeten spelen omdat ze bang is anders zwart gemaakt te worden of niet meer bij de zender langs te mogen komen. Maar vooral omdat het dus nog steeds niet wordt gerespecteerd een eigen reactie te hebben, kwetsbaar te zijn en voor jezelf op te komen als jij het gevoel hebt dat het niet klopt of goed voelt. En dat vergt niet alleen wakker worden. Dat moet simpelweg gewoon veranderen.