Vraagt de man die mij inmiddels een tijdje op Instagram volgt. Het leek hem op te vallen dat ik stoeide met plannen en dat behoefde een verklaring. Direct typte ik mijn reactie met een volledige inkijk in mijn huidige situatie als antwoord op zijn vraag. Context ontbreekt tenslotte nogal eens op social media, dus waarom die niet bieden? Maar terwijl ik typte begreep ik steeds minder waarom ik mijn doodnormale situatie aan het uitleggen was. Ik stuurde die reactie uiteindelijk niet. Want er kwam een nieuwe vraag in mij op: hoe komt het dat deze man een verklaring zocht voor mijn gestoei anders dan: that’s just life?

Toch een stukje context dan in de vorm van een wiskundige som:

Moeder van puberende peuter +
Partner van werkende man +
Eigen baan in het onderwijs +
Studie ernaast aan het afronden +
Aankoop nieuw huis +
Verbouwing +
Oh ja, ook nog zwanger +
———— (gedeeld door)—————
Coronamaatregelen
= <vul antwoord in>

Hint: het is geen stoornis (hoewel daar niks mee zou zijn).

Mijn praktijkondersteuner noemt het depressieve klachten, de arbodienst een gevolg van een combinatie van ingrijpende live-events en mijn verloskundige een hormonaal mechanisme van het lichaam om de focus te verleggen.

Wat het is maakt in dat opzicht ook niet uit. Mijn hoofd werkte helemaal niet meer en ik heb hard geknokt de laatste maanden om nu op zo’n 40% te kunnen functioneren van wat ik gewend was. Maar niets hiervan was niet volledig logisch en, belangrijker nog, komt ontzettend veel voor. Zo’n ADD-vraag komt dan ook vooral voort uit het niet gewend zijn aan het zien en horen over ‘normale’ struggles. En dat valt de vrager niet eens kwalijk te nemen.

Op social media delen we doorgaans vooral de dingen die lukken in het leven. Ik kies ervoor om ook het stoeien te laten zien. Het mooie daarvan is dat anderen zich herkennen en normaler voelen – en het helpt mij verwerken en voelt als een eerlijker verhaal. Het lastige daarvan is dat wij inmiddels zo gewend zijn aan de succesverhalen, dat we het stoeien met het leven zijn gaan zien als iets slechts of enkel mogelijk als je een stoornis hebt. In plaats van het te zien voor wat echt is: noodzakelijk en normaal.

Natuurlijk is het goed dat je scherp bent op destructieve patronen. En een diagnose zoals bijvoorbeeld ADD kan iemand helpen om zichzelf beter te begrijpen en minder in dezelfde valkuilen te stappen. Maar dergelijke labels versterken ook het idee dat een mens zonder diagnose zorgeloos door het leven zou moeten kunnen wandelen zonder af en toe te stoeien.

Mijn verstuurde reactie was uiteindelijk een vraag om context. Want als ik niet wist waar de vraag vandaan kwam, hoe zou ik dan een bevredigend antwoord kunnen geven? En zo werkt het ook met labels. Om tot handvatten te komen die ook echt helpen is het nodig om te onderzoeken welke struggles er achter een vermoedelijke label zit. En dan kom je wellicht zelfs wel tot de conclusie dat dat labeltje uiteindelijk helemaal niet meer nodig is.