Soms lukt het niet, of maar half. Ik lig op mijn mat en begin aan mijn eerste ronde Wim Hof ademhalingen. Naast mij wordt er direct de diepte in gezucht. Ik worstel. Mijn gedachten dwalen en mijn lijf doet maar wat. Na ronde twee komt er iets meer acceptatie. Het gevoel dat ik wil stoppen verdwijnt. Mijn lichamelijke ongemakken niet. Het is alsof ik mijn damespaard van vorige keer heb ingeruild voor een hobbelpaard. Wat een bumpy ride.

Als we de thee opdrinken voordat we naar zee gaan hoor ik mijzelf zeggen: ‘Ik zat er niet lekker in en het lukte niet goed, maar dat is ook wel eens oké’. Terwijl ik mij in de ijskoude bries omkleed kijk ik niet naar de zee. Mijn hoofd is weer ergens anders. Dat ik mijn muts vergeten ben bevestigd dit nogmaals. Lopend naar het water slaat de paniek toe. Wat als dit ook niet lukt?

Weer eens spreek ik mijzelf toe: ‘Alle andere keren dacht je dit ook. Wat hielp je toen? 1) weten dat het snel aangenaam wordt en 2) ademhalen. Oké. You got this. Ademhalen, ademhalen. Haal adem!’ Wat ik ook doe, het moment van acceptatie komt niet. Ik probeer meermaals mijn bovenlijf onder water te krijgen maar schiet steeds weer omhoog. Oké. Dan niet. Ook dit is oké, denk ik en loop het water uit.

Nog voordat ik een handdoek om mij heen heb geslagen slaat er een arm om mij heen. ‘Gaat het lief?’ vraagt docent en vriendin Lilian. Zonder iets te zeggen breek ik in tranen uit. Ik huil in haar armen alsof de wereld even vergaat. Waarom weet ik niet. Maar dat het eruit moet is zeker. Dus ik gooi het eruit.

Aangekleed staat de groep klaar om met de warm-makende bewegingen af te sluiten. Dan vormt er zich spontaan een groepsknuffel en nog eenmaal stromen de tranen over mijn wangen. ‘Haal adem, laat los, het is oké, je bent oké’.

Thuis lig ik in bed om een uur mee te slapen met mijn zoon. Even opladen. Normaal schrijf ik overdag niks in mijn dagboek, maar heb nu toch de behoefte om even een elfje (mini gedicht) te schrijven. Zoals ik ook ‘s avonds doe na het elfje trek ik een psychologische inzichtkaart uit de stapel. Kaarten die niets aan het toeval overlaten. Tranen springen mij weer in de ogen als ik mijn getrokken kaart lees:

“Mijn moed is nu groot genoeg om een dieper niveau van eerlijkheid en kwetsbaarheid aan te gaan.”