1 min leestijd – 

Weet je waar ik voor mijn bevalling toch een beetje bang voor was? Dat alle clichés waar waren. Dat het natuurlijk heerlijk voelt dat een kind krijgen je een groter gevoel van nut in dit leven geeft, maar dat dit tegelijkertijd al je overige behoeftes en ambities dempt.
Nu zijn wij (mensen) en helemaal zwangere vrouwen (hallo hormonen) heel goed in angst voor angst en valt de realiteit veelal erg mee. ‘Waar zat jij je nou zo druk om te maken?’ Klopt. Wat een onzin. Oh nee, wacht even. In comes the newest addition to the family: die angst was volledig realistisch en accuraat.
Want ja, die beperking verpakt als verrijking, gepresenteerd met ballonnen als tieten en stroopluiers als startsein, komt helemaal zoals je hem verwacht. Als deksel op de pan, wit-rood afzetlint, alcoholvrij bier en haringen aan de scheerlijn.
Nu niet denken dat ik baal van het krijgen van een kind. Want een beperking heeft mij nog nooit eerder zo chaotisch en metaforisch op een evenwichtiger pad kunnen slingeren. Was ik na mijn burn-out driftig op zoek naar de ‘oude’ tikkeltje (doch overdreven) naive multi-taskende allesdoener, vind ik mijzelf nu na het eten als zeester uitgestrekt op bed naast mijn overdreven snurkende baby totaal kalm antwoord gevend: ‘nee lief dankjewel, mijn laptop kan dicht, de rest komt morgen.’
Ambities? Ja, die zijn er nog.
Nu nu nu?! Hoeft niet.
Helpt dat om tot realistische inzichten te komen? Zeker weten.
Tijd? Altijd tekort.
Helpt dat om tot effectievere invulling van tijd te komen? Absoluut.
Multitasken? Welke idioot heeft dat ooit bedacht?!
De wereld ziet er prachtig uit van deze kant.
Lang leve het geschenk van de babyperking.