Het is dinsdag 2 juni.
De tweede dag van Keti-Koti maand, nationale herdenking van de slavernij.
De dag waarop de muziekindustrie kiest om mee te vechten: #theshowmustbepaused
De dag van de soldariteitsdemonstratie in mijn woonplaats Den Haag: #blacklivesmatter
De dag na de versoepeling van een lange periode strenge maatregelen.
De dag waarop breed verspreidde verontwaardiging heerst over de demonstratie op de Dam.

Er is al veel geschreven en gezegd.
Laat mij er toch dit aan toevoegen.

Die verontwaardiging die velen nu voelen over de grote samenkomst in tijden van Corona, is dezelfde verontwaardiging die je voelt bij onrustige protesten waarbij eigendommen worden vernield en personen in gevaar worden gebracht (iets met tractoren…).

Laat je echter niet verwarren door de rustige en vreedzame sfeer of woorden als ‘demonstratie’.
Wat zich gisteren op de Dam afspeelde was geen herdenking zoals die op 4 mei.
Wat zich gisteren op de Dam afspeelde was een protest.

De Dikke Vandale beschrijft het woord ‘Protest’ als volgt: ‘uiting van verzet’. Synoniemen: ongehoorzaamheid, tegenspraak, opstand, rebellie, recalcitrantie.

Als je boos bent over de Dam, dan begrijp je nog steeds niet hoe hoog de nood is.
Als je boos bent over de Dam, dan ben je jezelf niet (voldoende) aan het onderwijzen.
Als je boos bent over de Dam, dan werk je nog niet actief mee aan een anti-racistische samenleving.

Om die reden zal ik vanavond wel (met mondkapje en op 1,5m) aanwezig zijn bij het protest in Den Haag én mijn eigen platform gebruiken om te onderwijzen.

Gaat het confronterend zijn om te leren hoe onbewust je dagelijks bijdraagt aan een racistische samenleving? Absoluut.
Gaat het makkelijk en snel lukken om 400+ jaar aan racistische verhoudingen van ons af te schudden? Nee.
Steken we daarom maar de kop in het zand en hopen we dat ‘de discussie’ wel overwaait? Hell fucking no.

We got work to do
#enoughisenough