Als je de eerste week na de geboorte van een baby hebt meegekregen ken je dit fenomeen: kraamtranen. Mocht je dit voor het eerst horen, het is geen alternatief woord voor krokodillentranen en ook geen netter woord voor iets wat je misschien helemaal niet wilt weten. Nee, kraamtranen zijn echte tranen die bij vrijwel alle vrouwen die zijn bevallen rond dezelfde dag komen, gemiddeld tussen de 3 en 5 dagen na de geboorte. We kennen die emotionele ontlading ook van het moment vlak voor en begin van de ongesteldheid. Hormoonlevels gaan schommelen en humeur en traanbuisjes schommelen vrolijk mee. Die grote verandering in hormoonhuishouding is ook precies wat die twee situaties gemeen hebben. Maar ontladingstranen komen niet alleen in combinatie met vrouwelijke hormoonschommelingen ben ik inmiddels achter.

Na bijna anderhalve week in quarantaine bereikte vrijwel iedereen die ik digitaal sprak een breekpunt. Nadat het duidelijk werd dat dit thuisblijf-feestje nog wel even zou gaan duren, begon de initiële stress van alle verandering er langzaam vanaf te glijden. Die 1,5 meter afstand ging nu redelijk automatisch, er was weer toiletpapier en video-verjaardagsfeestjes waren ondertussen de normaalste zaak van de wereld. Maar hoe stevig je ook in je schoenen leek te staan toen de wereld op zijn kop ging, je lijf stond al dik een week stijf van de adrenaline. En wat doet een lijf na zo’n piek? Juist. Ontladen.

Ook ik hield nauwelijks de hele dag een droog gezicht. Van wanhoop naar ontroering en weer terug ging ik door een jankende achtbaan. Elke emotie was een trigger en startschot voor mijn traanbuizen om de stuwdam open te gooien. En ik jankte werkelijk waar om alles. Mijn favoriete dagboekpen rolt van het nachtkastje achter het niet te verplaatsen bed. Janken. Humberto die subtiel de presentatie overneemt als Matthijs vol schiet in de uitzending over Nouri en geen woord meer kan uitbrengen. Janken. Bliksem McQueen die er in de laatste minuten van de film Cars voor kiest om niet de winst te pakken maar de gecrashte concurrentie ophaalt en de finish over duwt. Janken. Mijn zoon die de letter S onder controle krijgt en trots door het huis marcheert terwijl hij het woord ‘plas’ 50 keer herhaald. Janken. Janken, janken, janken.

Een lekker potje janken doet overigens precies wat het moet doen. Na één dag onvrijwillig Niagara Falls te hebben nagebootst en een goede lange nacht te hebben slapen, was ik er weer. Mijn gedachten waren weer helder, de hoop dat alles wel goed komt was terug en ik had zowaar zin om er een leuke en nuttige tijd van te maken. Met hernieuwde energie kwam ik weer tot leven. Dan zijn die quarantaine-tranen toch nog ergens goed voor geweest dacht ik zo.