Mijn god wat keek ik op tegen het geven van mijn eerste digitale les op afstand. Niet vanwege de digitale uitdagingen die het met zich mee brengt. Mijn generatie Z-studenten zijn namelijk praktisch geboren met een digitale devices in de hand waar ze continu mee videobellen. Soms doen ze dat zelfs tijdens de les met iemand die op een andere school óók in de les zit.
Ja. Of dat nu het beste moment is voor een belletje is een legitieme vraag, maar je kunt niet zeggen dat ze contact op afstand niet volledig onder de knie hebben.
Beter ook dan menig docent. ‘Uhm mevrouw, u moet nog even op scherm delen drukken, die knop zit daar linksonder.’
Tja. Stond je als 30-jarige millennial nog dicht bij de doelgroep in de klas, voel je jezelf digitaal toch gigantisch oud en enkel nog expert te noemen op de inhoud.
En dat was nu precies waar mijn spanning voor deze eerste digitale les vandaan kwam. We moesten verder met het reguliere onderwijs. En dat betekende dat er een les ‘Touren’ op de planning stond. Les 6 om precies te zijn, die zonder Corona-maatregelen in poppodium Gebr. de Nobel had plaatsgevonden.
Buiten het lokaal de handen uit de mouwen en in de klei!
Uhm nou ja, handen aan de flightcases en XLR-kabels dan.
Nu zaten we allemaal echter noodgedwongen doch leerplichtig thuis.
En dat is een stuk complexer lesgeven.
Want hoe hou je in godsnaam de aandacht op het uitleggen van een technische rider als studenten plotsklaps hun baan kwijt zijn en geen inkomsten meer hebben?
Hebben de hersenen van de student nog wel de capaciteit om zich over een logistieke tourplanning te buigen als ze zich zorgen maken over hun zieke moeder?
En hoe maak je het leren van vakjargon zoals rolling risers en per diems leuk als studenten moederziel alleen in hun studentenkamer zitten zonder tafel om aan te werken?
Met een draaiend hoofd zet ik de camera aan. ‘Goedemorgen allemaal’.
De les is begonnen. En ja, we hebben het natuurlijk even gehad over het thuiszitten, de verloren banen en struggle van het verkrijgen van ritme en regelmaat. Maar bij het zien van de veerkrachtigheid van mijn studenten valt het kwartje en schrap ik mijn gehele lesopzet. Dit is het! Dacht ik. Ik predik het verdorie elke tourmanagement les. De kern van succesvol touren is niet hoop kennis hebben en overal een op antwoord weten, het gaat over oplossingsgericht kunnen denken en samenwerken.
En wat is nu actueler en relevanter dan dat?!
De rest van de les vliegt voorbij.
We bespreken verschillende soorten calamiteiten, type verzekeringen voor een festival, zaal, artiest en het waarborgen van de veiligheid van eigen materiaal, band en crew. Iedereen zit aan het scherm gekluisterd.
‘Zo. We gaan hem afsluiten peoples, zijn er nog laatste vragen?’
‘Ja. Mevrouw, waarom zijn de lessen eigenlijk zo kort? We zitten er net zo lekker in.’
Wie had dat gedacht. De kop is eraf en mijn spanning ook. Deze studenten krijg je niet zomaar klein. Op naar de volgende digitale les! Zoek ik ondertussen nog even een tutorial op over al die andere knopjes in mijn scherm.