3 min leestijd –

Ging ik mij niet mengen in de ophef over het boek ‘Sexy, but tired. But sexy’ Klopt. Is het mij gelukt. Zucht, nee. Het is namelijk niet maar een mening als er in de kritieken wordt gezegd dat een aantal passages in het boek gevaarlijk zijn voor een hele kwetsbare doelgroep. En dat zijn niet alleen de jonge vrouwen waar dit boek op is gericht.

Nadat ik mij volledig heb ondergedompeld in zowel de kritieken als verdedigingen blijft er het volgende overeind: het boek is geschreven door een blogger/vlogger/influencer die wilde delen hoe zij zichzelf sexy houdt als hard werkende mamma. En daar is helemaal niks mis mee.

Sterker nog, kunnen we die tips niet allemaal goed gebruiken? Want mijn hemel wat moet ik met dat hoopje wallen, die ingedroogde melkvlekken en dat uitvallende haar nu de hormonen aan het uitwerken zijn na de bevalling en ik mezelf op een verkeerde tijd verwaarloosd naar een netwerkborrel sleep. En wat was libido ook alweer?

Afijn. ‘Send in the troops!’ wat mij betreft. I could use some help! Maar als we de tips en tricks uit het boek erbij pakken blijf ik (zelfs als bewuste en zelfverzekerde vrouw) achter met het gevoel dat ik in mijn huidige vorm niet goed genoeg ben en ik meer mijn best moet doen voor het andere geslacht.

Ook als dat betekend dat ik maar even zin moet maken omdat zaadlozen nu eenmaal noodzaak is.

Dat is dan ook direct één van de redenen waarom argumenten als: ‘Zij deelt hoe zij haar leven leidt, daar hoef je niet zo over te oordelen.’ hier niet afdoende zijn. Het is die schijnbedriegende onschuld waar het gevaar in schuilt.

Want het niet kunnen inzien van de onderliggende (en waarschijnlijk onbewuste) propaganda is het product van diezelfde soort propaganda. Hoewel de intentie dus onschuldig is, is het wel belangrijk dat er kritisch op wordt gereageerd.

Propaganda een heftig woord? Absoluut.
Maar laat mij dit voorbeeld even geven om toe te lichten:

Voor zo lang als dat Puck en haar vrienden en vriendinnen leven (inmiddels zo’n 20 jaar), zien en horen zij op televisie, in magazines, billboards, videoclips en in gesprekken dat vrouwen het mooiste zijn als ze slank zijn, ronde perky borsten en subtiele symmetrische tepels hebben en schaamhaar scheren of waxen. Maar Puck heeft geen slank lichaam, haar borsten zijn zwaar en hangen een beetje, haar tepels zijn groot en zitten niet op dezelfde plek, van scheren krijgt ze ingegroeide haartjes en jeuk en waxen is te duur. Hoewel Puck regelmatig leest en hoort dat ‘iedereen mooi is zoals die is’ is de realiteit voor haar anders. Want op Tinder heeft ze geen matches en de jongens die ze af en toe ontmoet kiezen altijd voor de slankere vriendin. Overigens zou ze niet eens echt durven daten want dat zou kunnen leiden tot seks en zou hij haar dan wel mooi vinden als ze eenmaal naakt voor hem staat en dan überhaupt nog seks willen?

In het mooiere einde van dit verhaal ploegt Puck onvermoeibaar door dit zelfhatende leven heen. In een andere wending eindigt het een stuk donkerder.

‘Maar kom op Anna, die meiden kunnen toch ook wel voor zichzelf denken? Zet je ze nu niet teveel weg als dom?’ Nee. Dom of slim heeft hier niks mee te maken. What you eat is what you become. We consumeren meer onderbewust dan we zelf doorhebben en we consumeren met dit soort boeken toxisch materiaal.

Dat geldt overigens niet alleen voor boeken. Ook op social media in de gepolijste snaps op Instagram en extravagante levens die gestreamd worden op Snapchat, sneakt een verstoord zelfbeeld stiekem naar binnen en nestelt zich op een plek die we niet meer terug zien en horen omdat ook die naar voorbeeld wordt weggepoetst en ontkent.

Tips en tricks zijn geweldig, maar alleen behulpzaam als de ontvanger daar ook echt wat aan heeft. En met dit boek lijden de ontvangers meer schade dan dat ze handvatten krijgen om sexy te leven.